όταν δεν θέλουμε (ή δεν μπορούμε) να χωρίσουμε…“…έχω σχέση εδώ και έναν χρόνο. Δεν είμαι αρραβωνιασμένη, πόσο μάλλον παντρεμένη. Δεν έχω παιδιά. Βέβαια το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ούτε σύντροφο έχω στην ουσία. Όταν άρχισε η εξιδανίκευση και ο θαυμασμός να χάνονται μέσα στη σχέση, όλα μεταμορφώθηκαν σε κάτι εντελώς σκοτεινό και μυστηριώδες. Κλαίω σχεδόν καθημερινά είτε από τα νεύρα μου, είτε από στενοχώρια. Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που του χαμογέλασα και μου χαμογέλασε κι εκείνος… κι όμως δεν φεύγω! Ίσα ίσα ανέχομαι και αντέχω κι άλλα… κι ίσως τον κυνηγάω ακόμα, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα τον φέρω στον δρόμο μου! Γιατί;“
…και τώρα που φέραμε όλοι στο μυαλό μας μια παρόμοια κατάσταση (είτε
δική μας, είτε κοντινού μας προσώπου) ας προσπαθήσουμε να ορίσουμε το “γιατί“…
Για ένα παντρεμένο ζευγάρι, ειδικά με
παιδι(α), είναι ακόμα πιο δύσκολο να πάρει το δρόμο του χωρισμού, απ’ ότι είναι
για ένα ζευγάρι εκτός έγγαμου βίου. Ωστόσο, η ιστορία έχει αποδείξει πως στις
ανθρώπινες σχέσεις τίποτα δεν είναι απόλυτο και προβλέψιμο. Πολλά παντρεμένα ζευγάρια χωρίζουν απλά, ενώ
τα νέα ζευγάρια δείχνουν να
δυσκολεύονται. Για τις συνθήκες γάμου θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο
Τώρα ας
αναρωτηθούμε: “Γιατί
τα νέα ζευγάρια ενώ δεν περνάνε καλά δεν χωρίζουν;“
Ενδεικτικά:
Εξάρτηση: με το να δινόμαστε ολοκληρωτικά συναισθηματικά, (παρόλο που δεν απαιτούμε ανταπόδοση) χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση, εκτίμηση και σεβασμός σε όσα προσφέρουμε, μας ωθεί στο να καταναλώνουμε περισσότερη ψυχική ενέργεια για να επιβιώσουμε συναισθηματικά. Αυτό μόνο πληρότητα δεν προκαλεί. Το κενό μέσα μας μεγαλώνει, γινόμαστε ψυχικά ράκοι και νιώθουμε πως δεν υπάρχει αύριο αν φύγουμε από αυτήν τη σχέση. Η υποτίμηση και τα πισωγυρίσματα είναι ιδιαίτερα εμφανή σ’ αυτές τις σχέσεις.
Ενοχική προσωπικότητα & Δυσκολία ανάληψης ευθύνης: στην πρώτη περίπτωση αναλαμβάνουμε εμείς εξ ολοκλήρου τη σχέση. Όλες τις ευθύνες τις αναλαμβάνουμε εμείς, κι αν κάτι πάει στραβά, αυτό-αποκαλούμαστε “ένοχοι“ ακόμα και αν έχουμε γυρίσει τον κόσμο ανάποδα γι’ αυτήν τη σχέση. Ο φαύλος κύκλος μέσα στον οποίον μόνοι μας εγκλωβιστήκαμε δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε. Στη δεύτερη περίπτωση επικρατεί ακριβώς το αντίθετο αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα. Δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε και να παραδεχθούμε πως κάναμε εμείς κάτι λάθος, κατηγορώντας έτσι αποκλειστικά τον σύντροφό μας. Η δυσκολία ανάληψης ευθυνών μέσα στη σχέση αποτελεί σημάδι πως ούτε για τη ζωή μας μπορούμε να πάρουμε οποιαδήποτε ευθύνη, οπότε μένουμε στη σχέση.
Χαμηλή αυτοεκτίμηση & αυτοπεποίθηση: όλα ξεκινούν από μέσα μας. Αν πιστεύουμε πως η αξία μας αρχίζει και τελειώνει μέσα σ αυτήν τη σχέση και ότι τα καλύτερα είναι άπιαστα και μόνο για τους άλλους, τότε το πρόβλημα έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα μας. Συμβιβαζόμαστε γιατί πιστεύουμε πως δεν αξίζουμε. Αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι προηγούμενες σχέσεις ήταν ίδιες ή και λίγο χειρότερες.
Δεν αντέχεται η μοναξιά: η ρίζα του κακού ξεκινά από τις μικρότερες ηλικίες κατά τις οποίες τρέχαμε πίσω από τη μητέρα μας ή από κάποιο πρόσωπο του οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Ο βαθμός εξάρτησής μας από αυτά τα άτομα καθορίζει το αν και πόσο μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας. Νομίζω πως έχει να κάνει και με το πόσο τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Πόσο μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια του εαυτού μας! Γιατί και πρακτικά να το πάρουμε…“Γιατί να νιώθουμε μόνοι ένα βράδυ στο σπίτι ακούγοντας μουσική όταν μάλιστα είμαστε δυο… εμείς και ο εαυτός μας…;“
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως μέσα σ’ όλα νιώθουμε λύπη: λυπόμαστε όχι τον σύντροφό μας ή τη σχέση αυτή καθαυτή, αλλά τον εαυτό μας… τις θυσίες που κάναμε, τα δάκρυα που χύσαμε, την αγάπη που δώσαμε, τον εαυτό που προδώσαμε… Έτσι μένουμε, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ο σύντροφός μας θα τα εκτιμήσει όλα αυτά. Το θέμα είναι πως μένοντας δινόμαστε κι άλλο, και παγιδευόμαστε σ’ έναν φαύλο κύκλο.
Θα ήθελα να κλείσω με το εξής:
“Όταν μας πειράζει κάτι, ακόμα και το πιο ασήμαντο, από τη στιγμή που δεν νιώθουμε καλά και μέσα μας αυτό μας τρώει, απλά φεύγουμε! Όχι γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε στα εμπόδια και λυγίζουμε, αλλά γιατί το να μην μπορεί να μας καταλάβει ο σύντροφός μας στα απλά, στα πιο σύνθετα δεν θα τα καταφέρει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Και πάλι, όχι γιατί δεν μας αγαπάει ο σύντροφός μας, αλλά γιατί μας αγαπάει με τον τρόπο του κι όχι με βάση τις δικές μας ανάγκες.“
Εξάρτηση: με το να δινόμαστε ολοκληρωτικά συναισθηματικά, (παρόλο που δεν απαιτούμε ανταπόδοση) χωρίς να υπάρχει ανταπόκριση, εκτίμηση και σεβασμός σε όσα προσφέρουμε, μας ωθεί στο να καταναλώνουμε περισσότερη ψυχική ενέργεια για να επιβιώσουμε συναισθηματικά. Αυτό μόνο πληρότητα δεν προκαλεί. Το κενό μέσα μας μεγαλώνει, γινόμαστε ψυχικά ράκοι και νιώθουμε πως δεν υπάρχει αύριο αν φύγουμε από αυτήν τη σχέση. Η υποτίμηση και τα πισωγυρίσματα είναι ιδιαίτερα εμφανή σ’ αυτές τις σχέσεις.
Ενοχική προσωπικότητα & Δυσκολία ανάληψης ευθύνης: στην πρώτη περίπτωση αναλαμβάνουμε εμείς εξ ολοκλήρου τη σχέση. Όλες τις ευθύνες τις αναλαμβάνουμε εμείς, κι αν κάτι πάει στραβά, αυτό-αποκαλούμαστε “ένοχοι“ ακόμα και αν έχουμε γυρίσει τον κόσμο ανάποδα γι’ αυτήν τη σχέση. Ο φαύλος κύκλος μέσα στον οποίον μόνοι μας εγκλωβιστήκαμε δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε. Στη δεύτερη περίπτωση επικρατεί ακριβώς το αντίθετο αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα. Δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε και να παραδεχθούμε πως κάναμε εμείς κάτι λάθος, κατηγορώντας έτσι αποκλειστικά τον σύντροφό μας. Η δυσκολία ανάληψης ευθυνών μέσα στη σχέση αποτελεί σημάδι πως ούτε για τη ζωή μας μπορούμε να πάρουμε οποιαδήποτε ευθύνη, οπότε μένουμε στη σχέση.
Χαμηλή αυτοεκτίμηση & αυτοπεποίθηση: όλα ξεκινούν από μέσα μας. Αν πιστεύουμε πως η αξία μας αρχίζει και τελειώνει μέσα σ αυτήν τη σχέση και ότι τα καλύτερα είναι άπιαστα και μόνο για τους άλλους, τότε το πρόβλημα έχει τις ρίζες του βαθιά μέσα μας. Συμβιβαζόμαστε γιατί πιστεύουμε πως δεν αξίζουμε. Αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι προηγούμενες σχέσεις ήταν ίδιες ή και λίγο χειρότερες.
Δεν αντέχεται η μοναξιά: η ρίζα του κακού ξεκινά από τις μικρότερες ηλικίες κατά τις οποίες τρέχαμε πίσω από τη μητέρα μας ή από κάποιο πρόσωπο του οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Ο βαθμός εξάρτησής μας από αυτά τα άτομα καθορίζει το αν και πόσο μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας. Νομίζω πως έχει να κάνει και με το πόσο τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Πόσο μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια του εαυτού μας! Γιατί και πρακτικά να το πάρουμε…“Γιατί να νιώθουμε μόνοι ένα βράδυ στο σπίτι ακούγοντας μουσική όταν μάλιστα είμαστε δυο… εμείς και ο εαυτός μας…;“
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως μέσα σ’ όλα νιώθουμε λύπη: λυπόμαστε όχι τον σύντροφό μας ή τη σχέση αυτή καθαυτή, αλλά τον εαυτό μας… τις θυσίες που κάναμε, τα δάκρυα που χύσαμε, την αγάπη που δώσαμε, τον εαυτό που προδώσαμε… Έτσι μένουμε, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ο σύντροφός μας θα τα εκτιμήσει όλα αυτά. Το θέμα είναι πως μένοντας δινόμαστε κι άλλο, και παγιδευόμαστε σ’ έναν φαύλο κύκλο.
Θα ήθελα να κλείσω με το εξής:
“Όταν μας πειράζει κάτι, ακόμα και το πιο ασήμαντο, από τη στιγμή που δεν νιώθουμε καλά και μέσα μας αυτό μας τρώει, απλά φεύγουμε! Όχι γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε στα εμπόδια και λυγίζουμε, αλλά γιατί το να μην μπορεί να μας καταλάβει ο σύντροφός μας στα απλά, στα πιο σύνθετα δεν θα τα καταφέρει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Και πάλι, όχι γιατί δεν μας αγαπάει ο σύντροφός μας, αλλά γιατί μας αγαπάει με τον τρόπο του κι όχι με βάση τις δικές μας ανάγκες.“
“….η απόλυτη ευτυχία μέσα σε μια σχέση είναι να τον αγαπάς σύμφωνα με
τις ανάγκες του… και να σ’ αγαπάει σύμφωνα με τις δικές σου ανάγκες…“
